Sareth zette desondanks door en in 2011 is ze geopereerd in het Maasstad Ziekenhuis. Vijf jaar later onderging echtgenoot Serundell daar eenzelfde operatie!
"Ondanks talloze diëten bleef ik zo’n 130 kilo wegen”, vertelt Sareth. “Mijn huisarts stelde voor me aan te melden voor een gastric bypass operatie. Ik wilde dolgraag. Mijn vriendin had kort daarvoor een maagband gekregen en op haar aanraden koos ik voor de afdeling Obesitaszorg van het Maasstad Ziekenhuis. Vanaf dat moment wilde ik nog maar één ding: de operatie!”
Lange aanloop
“Ik moest eerst natuurlijk gesprekken voeren met de diëtist, psycholoog en nurse practitioner, maar dat alles kon me niet snel genoeg gaan”, herinnert ze zich. Er kwam onverwacht een plek vrij en daardoor was een operatie op 6 juni 2011 mogelijk. “Ik heb direct ‘ja’ gezegd”. Dat was niet vanzelfsprekend, want drie weken later ging ze trouwen met Surendell. “Ik heb me daardoor niet laten weerhouden en ook niet door het feit dat Surendell er sterk op tegen was. ‘Je bent mooi zoals je bent’, zei hij steeds, ‘voor mij hoef je het niet te doen.’ Haha, ik deed het niet voor hem, ik deed het voor mezelf!”
De operatie viel haar mee, ze had geen napijn en kon snel weer alles doen. “Maar ik was doodsbang om te eten”, geeft Sareth toe. “Aan de buitenkant had ik vijf gaatjes in mijn buik, maar wat gebeurt daar binnen? Ik durfde in het begin geen hap te nemen en at alleen wat waterige soep.” Ze lacht. “Met als gevolg dat mijn bruidsjurk veel te ruim zat, die moest worden ingenomen.” Inmiddels is ze zo’n 50 kilo afgevallen. “Elke dag als ik in de spiegel kijk, ben ik dolblij,”, zegt ze stralend.
Zorgvuldig begeleidingstraject
Surendell had eveneens fors overgewicht. “We komen van Curaçao, dat betekent graag en veel eten”, verklaart hij lachend. Toen om medische redenen afvallen op korte termijn dringend noodzakelijk was, besloot hij, in overleg met de arts, ook te gaan voor een gastric bypass. “Ook op de afdeling Obesitaszorg”, geeft hij aan, “we hadden dat ervaren als vertrouwde plek. Ze bieden goede begeleiding en geven vooraf heel veel informatie, ook over de risico’s”. Voor Surendell was het een enorme stap, want hij lijdt aan naaldenvrees. “Ik ben een grote stoere kerel, maar ben panisch voor naalden. Bij de opname was ik daarom verschrikkelijk nerveus en riep steeds: ‘ik ga naar huis’. Gelukkig hadden de verpleegkundigen veel geduld met mij. Mijn pijngrens is bijzonder laag en na de operatie durfde ik ook nauwelijks te eten, omdat ik bang was dat dat pijn zou doen.” In een jaar tijd is hij teruggegaan van 146 naar 92 kilo. “Ik moest echt wennen aan mijn nieuwe uiterlijk”, geeft hij aan, “ik werd er zelfs chagrijnig van. Nu zit ik goed in mijn vel en voel ik me fit.”
Veranderde leefstijl
Een succesverhaal dus? “Dat wel, maar mensen moeten beslist niet denken dat het een simpele oplossing is”, benadrukken ze gezamenlijk. “Zo’n operatie is maar 10% van het geheel. Het is een hulpmiddel: je moet het zelf doen. Je moet je mentaal goed voorbereiden en komen tot een andere mindset. Je moet de rest van je leven heel bewust eten, gezond, in kleine porties, wel 40 keer kauwen en steeds tussenpauzes nemen. Je moet alert zijn op vitaminetekort en je moet natuurlijk veel bewegen. Omdat we allebei zo’n operatie hebben ondergaan, zetten we ons samen in voor onze aangepaste leefstijl, maar het is echt ingrijpend.” Sareth heeft na de operatie een tijd psychologische hulp gehad. “Ik wilde hetzelfde eten als mijn kinderen en moest leren accepteren dat dat dus niet kan.”
Surendell ziet steeds op tegen de nacontroles. “De nazorg is prima, alleen moeten ze ook bloed prikken”, verklaart hij zijn tegenzin. Zijn vrouw moet daar hartelijk om lachen, maar noemt vervolgens een voor haar lastig punt: “Mijn dochters zeggen dat ze mijn ronde, volle gezicht mooier vonden en dat ik vroeger veel zachter voelde bij het knuffelen.” Glimlachend: “Jammer, maar gelukkig wegen de voordelen toch zwaarder.”
Betrokken afdelingen en vakgroepen
