Patiënten aan het woord

Vooraf was er geen enkele aanwijzing dat de kleine Gijs een moeilijke start zou krijgen in zijn leven. Zijn moeder Leandra was weliswaar onder controle bij de gynaecoloog vanwege zwangerschapdiabetes, maar complicaties werden niet verwacht. “Wat ben ik ongelooflijk blij dat ik in het ziekenhuis ben bevallen. Daar stond gelijk een heel team klaar om hem op te vangen.”

Zwangerschapsdiabetes
Leandra had een, wat ze zelf zegt, pittige zwangerschap: “Ik was zwanger van een tweeling, maar met 10 weken is één vruchtje afgestoten. Ik was daarna een tijdje bang dat dat nog een keer zou gebeuren. Gelukkig mocht ik vaak op controle komen in het Maasstad Ziekenhuis. Daar waren ze erg vriendelijk voor me en heel behulpzaam. Er is regelmatig een echo gemaakt en dat was voor mij heel geruststellend. Er was nog een reden voor controle in het ziekenhuis, want als gevolg van het gebruik van prednison vanwege de ziekte van Crohn kreeg ik zwangerschapsdiabetes. Vanaf een maand of zes moest ik tweemaal per dag insuline spuiten. De zwangerschap verliep overigens verder voorspoedig.”

Ingeleide bevalling
Ze vervolgt: “Er is al vroeg een datum vastgesteld om de bevalling in te leiden. Vanwege de zwangerschapsdiabetes moet dat met 38 weken. Dus ik wist al bijtijds dat mijn kind op 13 of 14 oktober geboren zou worden.” Het werd de 14e, hoewel ze echt haar best heeft gedaan om dat te bespoedigen. “Ik heb heel wat trappen op en neer gelopen in het ziekenhuis”, glimlacht ze. Dat hielp onvoldoende en men besloot om te wachten tot de volgende dag. “Tegen de middag braken de vliezen, maar pas tegen half elf ’s avonds kreeg ik persweeën. Op dat moment ontstond er paniek: de hartslag van de baby was niet goed. Hij is direct gehaald met de vacuümpomp, even op mijn buik gelegd om de navelstreng door te knippen en daarna is hij onmiddellijk naar de afdeling Neonatologie gebracht, waar hij werd beademd en gemasseerd om de bloedsomloop op gang te brengen. De verpleging heeft mij er zo snel mogelijk heen gereden, zodat ik mijn mannetje kon zien. Maar hij was heel zwak en ik kon hem niet vasthouden. De zorgverleners leefden echt met mij mee, ze waren allemaal heel lief, probeerden me te troosten en moed in te spreken.”

Betrokken zorgverleners
Leandra bracht een spannende nacht door in het Geboortehuis Maas. “Gelukkig ging het ’s nachts al beter met Gijs. De volgende dag mocht hij even uit de couveuse en kon ik hem eindelijk in mijn armen houden. Zo bijzonder. Hij heeft nog drie dagen in de couveuse doorgebracht.” Ze besluit: “Je gaat er vanuit dat het goed gaat met je baby, maar dat blijkt niet altijd zo te gaan. Ik was zo blij dat ik in het ziekenhuis ben bevallen, waar direct de beste zorg kan worden gegeven. En, dat vond ik ook zo fijn, het personeel in het Maasstad Ziekenhuis was zo aardig en enorm betrokken. Daarom wil ik dit ziekenhuis zeker aanbevelen aan andere zwangeren.”

“Ik kom uit Dinteloord en wil graag in het Maasstad Ziekenhuis bevallen. Het is wel wat verder dan de ziekenhuizen hier, maar dat vind ik niet erg. Waarom? Dit ziekenhuis ken ik van jongs af aan en mijn familie woont om de hoek. Dat is vertrouwd. En als je misschien een paar nachtjes moet blijven slapen dan is het Maasstad Ziekenhuis voor ons gezin praktisch. Bovendien zijn al mijn gegevens al in het ziekenhuis bekend, en dat is wel zo prettig.”

Bewuste keuze Maasstad Ziekenhuis
“Ik beviel ruim vijf weken te vroeg van mijn eerste, Quinten. Het was hectisch en schrikken. Ik moest naar het ziekenhuis en ik koos voor het Maasstad Ziekenhuis. Mijn verloskundige kwam vanwege de afstand niet mee. In het Maasstad Ziekenhuis hadden ze het beste met me voor en gaven ze me goede begeleiding. Quinten moest naar de afdeling Neonatologie. Ze gaven me het gevoel dat wij ons zeker wel zouden redden. Ook daarom mocht Quinten al na tien dagen mee, terwijl eerder werd gezegd dat hij wel ruim een maand moest blijven. Nu bij mijn tweede zwangerschap kies ik daarom ook voor dit ziekenhuis. Ik ben er in ieder geval in goede handen.”

Pluspunt: de avondspreekuren
“Inmiddels ben ik weer zwanger en de uitgerekende datum is al over tien dagen. De zwangerenspreekuren en echospreekuren verlopen vanwege de eerste bevalling nu ook in het ziekenhuis. Voor mij is dat vanzelfsprekend in het Maasstad Ziekenhuis.
Het is medischer dan bij de verloskundige, dat wel. Maar dat geeft je ook wel weer een veilig gevoel. Je wordt continu in de gaten gehouden. Je kunt altijd aan de bel trekken, en dan word je binnenstebuiten gekeerd. Nu zijn die spreekuren ook in de avond. Dat is zeker een pluspunt want ik had dat beter kunnen combineren met mijn werk en mijn zoontje. Mijn zoontje ging overdag wel mee naar bijvoorbeeld de echospreekuren. Dan krijg je een fotootje mee, erg leuk. De mensen zijn daar erg belangstellend en vriendelijk.”

Hopen op een natuurlijke bevalling
“In het Maasstad Ziekenhuis heb je verschillende soorten pijnbestrijding. Een ruggenprik kan daar altijd. Zelf hoop ik nu op een meer natuurlijke bevalling en daarom wil ik het zonder pijnbestrijding doen. Maar misschien dat ik tijdens de bevalling van gedachten verander. Ik ga nog maar eens informeren welke pijnbestrijding in mijn geval mogelijk is.”

Zwanger worden is beslist geen vanzelfsprekendheid. Melanie de Vreij weet daar alles van. Ze wilde al vanaf haar 18e moeder worden, maar het duurde nog 12 jaar voor het zover was.

“Ondanks dat ik niet zwanger werd, wilde ik geen onderzoeken”, vertelt Melanie. “Maar op een gegeven moment kon ik niets meer. Onderzoek bij de gynaecoloog toonde een aantal problemen aan. Alvorens geopereerd te kunnen worden, moest ik eerst een half jaar kunstmatig in de overgang zijn. En daarna raakte ik inderdaad zwanger.

Na de geboorte van dochter Jolise (nu 2,5 jaar) moest ze eerst een jaar herstellen. “Het was afwachten of een tweede zwangerschap zou lukken.” Dat bleek het geval: Melanie en haar man Vincent waren dolenthousiast. “Een prachtige tijd, ondanks zwangerschapsdiabetes en een carpaal tunnel syndroom.”

Angst voor de bevalling
Ze zag wel tegen de bevalling op. Net als de eerste keer, zou het een geplande keizersnee worden. De eerste keizersnee was echter niet prettig verlopen en Melanie kreeg nachtmerries. “Heel angstig. Mijn gynaecoloog nam mij uiterst serieus.” Er kwam een gesprek met de anesthesist, zodat Melanie duidelijk haar wensen kon aangeven. “Iedereen die bij de keizersnee aanwezig was, werd op hoogte gesteld. Voor mij was dat een hele geruststelling.”

Teamwork
En dan is de dag van de keizersnee aangebroken. “Twee verpleegkundigen hebben mij en mijn man de gehele dag begeleid, dat voelde heel vertrouwd. Tijdens de keizersnee werd steeds benoemd wat ik kon verwachten en dat vond ik erg prettig. Ik kon het hele proces volgen via een beeldscherm. Dat stond achter de rug van mijn man, want hij wilde het niet zien. Eerst was ik ook wat angstig, maar al snel ben ik toch gaan kijken. Gelukkig: het is zo bijzonder om je kindje geboren te zien worden. Iedereen in de operatiezaal feliciteerde ons direct, zo fijn. Je merkt dat iedereen heel betrokken is. Het is teamwork, niet: ‘wij zijn de professionals en jij bent de patiënt’. Integendeel, je bent echt onderdeel van het geheel.”

Fijne ervaring
Zodra baby Nick (nu 6 weken) was geboren, moest Melanie nog worden geopereerd. “Dat was vooraf bekend en het was plezierig dat dit kon worden gecombineerd met de keizersnee.” Blij: “En daarna kreeg ik de kleine Nick bij me. Op mijn eigen kamer in Geboortehuis Maas wilde ik die dag alleen mijn moeder, mijn dochter en mijn man zien. Overigens voelde ik me goed, tegen alle verwachtingen in. Daarna kreeg ik wel veel pijn, maar ook dat nam men serieus en er kwamen mensen van de pijnpoli langs.” Ze besluit: “Al met al was de hele periode van zwangerschap en geboorte een heel fijne ervaring in Geboortehuis Maas.”